Acht april 1989. Herstellende van een operatie aan de prostaat, wandelde ik in de gang van de Kliniek te Lokeren. Ik was juist in de voorhal op de derde verdieping, van waaruit ge tussen wat hoogbouw, bij helder weer een gedeelte van de Durme, het Molsbroek en de E17 kon zien. Maar vandaag was alles in een lichte nevel gehuld, hetgeen mij melancholisch stemde; zeker na deze ingreep.
Toen het Manneken langs de trap naar boven gestrompeld kwam, kwam hij recht op mij af. De meeste mensen in de kliniek zijn blij iemand te ontmoeten waar ze eens mee kunnen praten. Ik in ieder geval niet. Dat is ook de reden waarom ik graag op een kamer alleen lag; ik heb niet altijd behoefte om te praten en zeker niet over gelijk wat met gelijk wie. Deze maal kon ik er niet aan ontsnappen zonder onbeleefd te zijn.
Het was een mager, pezig ventje van zowat rond de zestig, schatte ik. Hij ging gekleed in een korte gebloemde kamerjas, over een rood met groen gestreepte pyjama. Zijn voeten staken in dikke roodbruine sloefen.
Onmiddellijk begon hij: "'t Za goe were worden vandouge meniere! 't Za goe were worden. Mee diene mist: da's een goe tieken!"
"Ja, ik denk het ook," antwoordde ik hem.
"Jout, jout, 't za goe were worden," zei hij nogmaals. "Wemmen toch al veel slecht weer gatte eh!"
"Ja, de laatste weken wel, maar 't kan ook niet alle dagen kermis zijn hé," zei ik.
"Nie, meniere, moar vande weke hee 't toch al slecht geweest hé meniere! En deistag! Tèn woure 't nog slechter eh meniere! 't Is tèn da'k gevallen zijn!"
"Was het erg?" vroeg ik.
"Jout meniere, jout. Moar 'k hem nog veel chance gehad, ze. 't Koste nog vele slechtere geweest zijne!"
"Ja, een mens moet soms wat geluk hebben hé," antwoordde ik.
"'k Zal content zijne als 'k terug in mijne lochtinge keu luupen! Nie dan 't hier slecht is, hoor. Da zeker nie. Maar toch fie van 't huis hoor."
"Ja, daar is 't natuurlijk nog altijd 't best," zei ik.
"Ja, 't is hier nie slechte en 't eten is nie slechte, maar ja, ne mens verveelt hem hiere. Thuis keunde zo wa in ou lochtinge luupen, en as 't nou goe were wordt.. 'k Zitte mee jonge duiven en 'k hèm kanaries die mee eieren liggen; daar zalmijn vrou nou wel veur zorgen, ze. want ze is hier gisteren nog geweest mee de dochtere mee heure man en ze heen 't nog gezeet. 'Kamiel,' zee ze, 'ik peis da ze mee jongen goan kommen, ze!' en dan is ne mens toch geiren thuis eh meniere! 't Is azuu begost eh meniere: ik wiste da'k nie veel eten meer had veur mijn veugels en deistag zee 'k tegen mijn vrou: ''k Ga nekeer achter den brommer bij ons Louiseken om achter wa eten te rij'n.' Ja, da's mijnen brommer, maar ons Louise bezigt die om mee te goan doppen eh menier. Mijn vrou zee nog da'k nie deur die regen mocht rij'n, maar ja: as 'k wa gepeist hèn, moete 't gebeuren eh meniere. en 'k rij 'k ik al zuu langk mee dienen brommer.. 'k Hèm nog geweest da'k thuis kwam mee een stuk in mijn voeten, 's nachts en deur alle weer! Moar, ja; gelijk da'k zeen: 't regendigen wa en 'k had de wind van opzij tegen mijn gezicht. En deur da'k mijn hand veur mijn gezicht houdigen, had 'k dienen auto nie geziene. 't Was juuste waar dat er een stroate van hier komt en iene van doare. Dienen mee zijnen auto kost nie meer stoppen en doarmee kreeg ekik ne slag van dienen auto. 'k Lage ekik doar in de goote: mijnen brommer kapot en mijn dingen kapot. Ze hemmen tèn nen dokteure gebeld en ze vonden 't beste om mij noar de klinieke te duune. Maar 'k hem nog chance gehad da'k niets gebroken had en mijn bienen:..."
Tezelfdertijd trok hij zijn broekspijp naar omhoog en liet hij mij een mager, omzwachteld been zien. "Nou da'k niemeer drink, - want dat is gedaan hoor - nou komde da tegen!," vertelde hij verder. "Ik zal ou nekier wa vertellen eh meniere. Over enigte maanden had mijn vrou een reize gewonnen naar Tenerife. Eerst wilde ze nie gaan, omda ze mij kent, omda'k teveel op café zou zitten as 'k alliene zou zijne. Maar allez, ze heet tèn toch geweest en ze had gelijk, zenne: ik zat meer op café dan thuis. En op ne nacht - 'k had weer een goe stuk in mijn voeten - lag 'k op mijn vrou te peizen. En 'k zeen tegen mijn eigen: 'k zegge: 'Kamieleken, jong, as ge zuu blijft voortdoen: da gou nie goe afluupen, ze!' En ik lagge maar te draaien en te kieren en mijn eigen te verwijten veur dommerik. Ik zwoer mijn eigen da'k nie mier zou drinken. Maar geluuf mij meniere, da's nie makkelijk, ze! 'k Hem dikwijls moeten horen: 'Ei, Kamiel, zijde ziek, jong? Meugde niemier drinken van ou vrou?' 'k Ging ekik nog op café, maar ik vroeg mij tèn een alcoholvrij bierke of een limonadeken. Tèn drinkte nie meer, en tèn komde dà tegen!"
"Ja, Kamiel, dat is een tegenslag," zei ik, "maar ik moet toch bewondering voor je hebben. 't Zal voor je vrouw ook wel aangenamer zijn als ge nie meer drinkt."
"Jout, meniere, jout. Die is blij en mijn dochter ooke. 't Is spijtig da mijnen brommer kapotten is, maar ja: ne mens mag al blij zijn dat hij er zo van af komt. En as 'k nou binnen een paar dagen naar huis mag, zal 't allemaal rap vergeten zijn."
Op dat ogenblik kwamen de verpleegsters met de verzorgingswagen en maakte ik van de gelegenheid gebruik om Kamiel het beste te wensen.
En zo kwam er een einde aan de ontmoeting met Kamieleken in de Kliniek van Lokeren. Kamieleken van Moerbeke die ik waarschijnlijk nooit meer zal zien.